Αποσπάσματα εφηβικής τρέλας. Και χαράς.

Πάλι πάω να γράψω κάτι που δε πολυκαλαβαίνω.

Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα ευτυχίας που μου έρχεται σπάνια. Το έχω ξαναμελετήσει αλλά το ονόμασα 'εγκεφαλική πορδή'. Ίσως να υπάρχει πιο κομψός τρόπος.

Βασικά, επειδή δεν είμαι σίγουρη πως ξέρω πως να θέσω το θέμα, θα αφήσω τον εαυτό μου από το παρελθόν να το κάνει.

(Από το ημερολόγιό μου)

(Χωρίς σχόλιο)

1-4-09

Ευτυχία είναι να εκτιμάς στο 100% αυτά που έχεις. Είναι πολύ μικρές και πολύτιμες στιγμές. Το συναίσθημα του 'είμαι ευτυχισμένη' είναι κάτι πολύ όμορφο αλλά (όπως όλα τα ωραία πράματα) πολύ σύντομο.  

Τελευταία φορά που ήμουν ευτυχισμένη και το θυμάμαι ήταν πάνω στη ταράτσα της (φίλης μου). Οι άλλες είχαν πάει κάτω και ήμουν μόνη. Πίσω σε εκείνο το μπαλκονάκι δίπλα στη καπνοδόχο και κοίταξα τη θέα. 

Ήμουν ευτυχισμένη.  

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήθελα τίποτα, δε μισούσα, δε πονούσα, δε γελούσα αλλά... πετούσα. Είχα ξεφύγει από την ύλη, είχα νιώσει με τη ψυχή μου, όχι με τον εγκέφαλο. Για λίγα πολύτιμα δευτερόλεπτα δε χρειαζόμουν τίποτα πλέον για να υπάρξω, παρά αυτό το συναίσθημα. 

Μετά από σύντομη ανασκόπηση, ίσως πολλά από τα συναισθήματά μου ευθύνονταν σε αυτά που κάπνιζε η καπνοδόχος.

Κοίταξα λίγο πιο πίσω στο ημερολόγιό μου.

18-1-09 

Αν η μελλοντική Αναστασία που το διαβάζει αυτό έχει τελειώσει το σχολείο θέλω να κλείσει τα μάτια, να νιώσει ανακούφιση, και να ξέρει πως τα κατάφερε. Είναι το πιο τυχερό κορίτσι του κόσμου. Είτε πάει για σκηνοθέτις είτε όχι. 

'Άααα', σκέφτηκα. 'Τι γλυκό'! :']

Και λίγο πιο μπροστά...

4-4-09

Σκέψεις για το Θεό:

Ευτυχώς για όλους μας, εκεί αποφάσισα να σταματήσω.

Νομίζω πως ξέρω πιο είναι το κλειδί για την ευτυχία, τουλάχιστον για τη δικιά μου. Και τουλάχιστον για τώρα. Περιγράφεται με δύο λέξεις.

Χακούνα Ματάτα.

-Άνι

Αποφοίτηση: Expectation VS Reality

Εδώ και μία μέρα μπορώ να πω επισήμως πως οι προπτυχιακές μου σπουδές τελείωσαν. Τέρμα οι δικαιολογίες. Τέρμα οι συμβιβασμοί. Έχω πτυχίο πλέον. Πολύ δύσκολο να γυρίσω στη δουλεία του φοιτητή (γκαρσόνα Β, πωλήτρια, ότι και να ναι) ως απόφοιτη. Αυτό το πτυχίο δε θα έχει τη μία και μοναδική κατάληξη που είχαν όλα τα πτυχία που έχω πάρει στο παρελθόν.

Πέρα από όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με το κοντινό μέλλον του πτυχίου, είπα να αφιερώσω λίγες λέξεις στη τελετή της αποφοίτησής μου. 

Τελετή Αποφοίτησης της Άνι 

Για πολλούς και διάφορους λόγους, περίμενα να είναι μια κουραστική μέρα χωρίς πολλές πολλές απίθανες, αξέχαστες στιγμές. 

Πέρα από τους λόγους που ήμουν αγχωμένη και κουρασμένη από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, ένας βασικός λόγος που δε θα ήταν μια αξέχαστη μέρα είναι πως κανένα μέλος της οικογένειάς μου δεν ήταν εκεί. (Για λόγους ανωτέρας βίας)

ΤΕΛΙΚΑ, όμως, δεν ήταν και τόσο άσχημα τα πράματα. Δυστυχώς, δεν ήταν μια αξέχαστη και τέλεια μέρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος σκεφτόμουν συνέχεια πως κάτι έλειπε. Και ξέρω τι ήταν.

Όμως, υπήρχε κάτι που έκανε όλη τη κούραση και το άγχος να αξίζουν το κόπο: αυτή η ατμόσφαιρα που περιτριγυρίζει το τέλος ενός κεφαλαίου και την αρχή ενός άλλου, καινούργιου, καλύτερου μέρους της ζωής μου. 

Και τίποτα δεν είναι καλύτερο από μια καινούργια αρχή. Ακόμα κι αν είναι τελείως ιδέα μου, νιώθω πως έχω περισσότερη ενέργεια να κυνηγήσω αυτό που σπούδασα για τρία χρόνια. 

Οπότε, σε τελική ανάλυση, αποφάσισα να μην απογοητευτώ καθόλου. Τρία χρόνια σπουδών στο Λονδίνο ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Ήπια και μια μπίρα να το γιορτάσω. Φόρεσα και το καπελάκι με τη φούντα. Ήταν μια πολύ ωραία μέρα. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες μέρες, νιώθω πως μεγάλωσα λίγο.

Και αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου που έλειπε; Ε, στην επόμενη αποφοίτηση θα είναι εκεί. Γιατί σιγά μη το αφήσω στο προπτυχιακό στάδιο το πράμα. 

Θα κλείσω με το τραγούδι που έπαιξαν στο τέλος της τελετής.

-Άνι

Μοίρα

Για άλλη μια φορά διάβασα κάτι που μου έκανε εντύπωση.

Εδώ είναι που οι θεοί παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων, σε ένα ταμπλό που είναι ταυτόχρονα μια απλή επιφάνεια παιχνιδιού και ολόκληρος ο κόσμος. 

Και η Μοίρα πάντα νικάει.  

Η Μοίρα πάντα νικάει. Οι περισσότεροι από τους θεούς ρίχνουν ζάρια, αλλά η μοίρα παίζει σκάκι, και δεν ανακαλύπτεις έγκαιρα πως έπαιζε με δύο βασίλισσες από την αρχή. 

Η Μοίρα νικάει. Τουλάχιστον, έτσι λένε. Ό,τι γίνεται, λένε, πρέπει να ήταν μοιραίο.  

Οι Θεοί μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε μορφή, αλλά η μία άποψη του εαυτού τους που δεν αλλάζει είναι τα μάτια τους, που δείχνουν τη φύση τους. Τα μάτια της Μοίρας δεν είναι καν μάτια - μόνο δυο σκοτεινές τρύπες προς ένα άπειρο κατάστικτο με κάτι που ίσως να είναι αστέρια, ίσως πάλι να 'ναι άλλα πράματα.  

Η μοίρα βλεφάρισε, χαμογέλασε στους συμπαίκτες της με τον αυτάρεσκο τρόπο που χαμογελάνε οι νικητές λίγο πριν γίνουν νικητές, και είπε: 

«Κατηγορώ τον Αρχιερέα του Πράσινου Ράσου στη βιβλιοθήκη με το διπλό τσεκούρι». 

Και νίκησε.

"Interesting Times" του Terry Pratchett 

Υπάρχουν τόσα πολλά πράματα που μπορεί να πει κάποιος για τη μοίρα. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει την δικιά τους ιδέα για τη μοίρα. Μεγάλο θέμα. Έχει να κάνει με το μέλλον μας, το τέλος μας, τη προσπάθειά μας να καταλάβουμε έννοιες που δε μπορούμε να τις πολυκαταλάβουμε. Το πρόβλημα με τη μοίρα είναι πως άμα δε μας αρέσει ο τρόπος που εξελίσσει τη ζωή μας δεν έχουμε σε ποιόν να διαμαρτυρηθούμε.

Όταν διάβασα το παραπάνω απόσπασμα νόμιζα πως υπάρχει κάτι που ξέρω για τη μοίρα με σιγουριά, αλλά δυστυχώς δε ξέρω τίποτα. Πράμα που σημαίνει πως όπως και τόσα άλλα πράματα, είναι θέμα προσωπικής άποψης. Ή απλά κωλοφαρδίας.

-Άνι

Η θεωρία του καθρέπτη μου.

Έχω πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράματα να κάνω κάθε μέρα. Είμαι πολυάσχολη και δεν έχω ούτε ένα λεπτό για άσκοπες σκέψεις και χασομέρι.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο κάθομαι και αναρωτιέμαι αν όταν ονειρευόμαστε περνάμε σε κάποια άλλη διάσταση όπου ο εαυτός μας ζει μια παράλληλη πραγματικότητα, ή αν το χρώμα κίτρινο όπως το βλέπω εγώ είναι ακριβώς όπως το κίτρινο που βλέπουν όλοι οι άλλοι... και άλλα τέτοια φλέγοντα ερωτήματα.

Ίσως όταν κοιταζόμαστε στο καθρέπτη δε βλέπουμε απλά το είδωλο μας, αλλά στη πραγματικότητα κι εμείς είμαστε το είδωλο του ειδώλου μας.

(Κι αν η ζωή σας είναι όσο ενδιαφέρουσα και πολυάσχολη όσο η δικιά μου, ξέρετε και από που έρχομαι και πού πάω με αυτό το θέμα).

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι κάνει σήμερα το είδωλο μου. Ίσως να ξύπνησε σε καλή διάθεση σήμερα. Σα να φαίνεται πιο χαρούμενη. Πού να πηγαίνει άραγε. Κάπου καλύτερα απ΄ ότι εγώ;

Το πρόβλημα με εμένα όμως είναι πως όσο περισσότερο κοιτάω το είδωλο τόσο λιγότερο το αναγνωρίζω. Και έτσι μετά από λίγη ώρα δεν έχω καν ιδέα τι είμαι εγώ, πόσο μάλλον πόσο διαφέρει από μένα το είδωλο μου.

Πρέπει να είναι φυσιολογικό, σκέφτομαι. Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει όταν λες μια λέξη πάρα πολλές φορές και στο τέλος ακούγεται σα το πιο περίεργο πράμα στο κόσμο.

Καθρέπτης καθρέπτης καθρέπτσκαθρέπτησκαθρέπτησκαθρέπτης.

Έτσι σταματάω να κοιτάζω το πιο περίεργο πράμα στο κόσμο που με κοιτάει μέσα από το καθρέπτη μου και πάω στη δουλειά.

-Άνι