Κάθε εμπόδιο για καλό…

Άραγε πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την φράση στη ζωή  μας; Είμαι σίγουρη ότι είναι πάμπολες! Κάθε φορά που τυγχάνει να βρεθούμε σε δυσμενείς συνθήκες, κάποιος κοντινός μας θα βρεθεί να μας πει αυτή τη φράση για να μας παρηγορίσει. Εκείνη την στιγμή δεν δίνουμε και πολύ σημασία και θα μου πείτε λογικό είναι αφού με τέτοια συγκινησιακή φόρτιση που να βρεθεί καθαρό μυαλό να αναλογιστεί τα γεγονότα και να ψάξει την αιτία…

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι κυρίως αντιδρούν με δύο τρόπους σε αυτές τις καταστάσεις. Υπάρχει η κατηγορία των ανθρώπων που νευριάζουν εκείνη τη στιγμή, ξεσπούν και με την πρώτη ευκαιρία που θα «καλμάρουν» κάπως τα πράγματα θα το ξεχάσουν και θα συμπεριφέρονται στους «δράστες» σαν να μην έγινε ποτέ το «έγκλημα».  Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω ότι χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει χειρότερη εγκληματική πράξη από το να «σκοτώσεις» την ψυχή ενός ανθρώπου, και δη αυτή ενός  παιδιού. Και υπάρχει και η μερίδα των ανθρώπων που δεν πρόκειται να το ξεχάσουν ποτέ όσο ζουν.

Τώρα, η δεύτερη κατηγορία διακρίνεται και αυτή με τη σειρά της σε δύο υποκατηγορίες: σε αυτούς που θα το κρατούν όλη τους τη ζωή «μανιάτικο», αλλά που δεν είναι αρκετά δυνατοί ώστε να κυνηγήσουν τον «δράστη» και καταλήγουν να δηλητηριάζουν τη ζωή τους με ένα κατεβατό αναπάντητων ερωτημάτων και σε αυτούς που με ηρεμία σκέφτονται μια στρατηγική, την εφαρμόζουν και «παίρνουν στο κατώπι» τον «δολοφόνο» ελπίζοντας…

Εδώ όμως γεννάται ένα μεγάλο ερωτηματικό….Ναι, σωστά μαντέψατε. Ποιο «μονοπάτι» να ακολουθήσει κανείς ;

Και τα δυο σενάρια έχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία. Στην πρώτη περίπτωση αφού δεν υπάρχει κατά μέτωπο επίθεση, ο «δράστης» μπορεί να αποφασίσει μετά από καιρό να μιλήσει από μόνος του και να ειπωθούν επιτέλους πολυπόθητες  αλήθειες. Για να γίνει τούτο όμως πρέπει να έχει μετανοήσει και πάλι πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα ειπωθούν  κάποιες αλήθειες και αυτές μισές μαζί με μία πλασματική συγνώμη, γιατί κακά τα ψέματα αληθινή μετάνοια δεν υπάρχει στο ανθρώπινο γένος. Δεν είναι τυχαία η λαϊκή μας ρύση: Πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι!

Στην δεύτερη περίπτωση τώρα αντίθετα υπάρχει συνεχής κατά μέτωπο επίθεση. Το «θύμα» κυνηγά συνέχεια το «δράστη» και τον  «τσιγκλάει» προσπαθώντας να τον στριμώξει και περιμένοντας να νευριάσει ώστε να βγει «έξω από τα ρούχα» του και να πει τις πολυπόθητες αλήθειες. Βέβαια μιας και μιλάμε για ανθρώπους που είναι ικανοί για πολλά-για να μην πω για όλα- δεν νομίζω ότι ιδρώνει εύκολα «το αυτί» τους άρα δεν τους «αγγίζει» και τίποτα…

Σωστή σπαζοκεφαλιά!

Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να αντιδράσει κανείς… Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι καλύτερο να αφήσεις κάποια πράγματα πίσω σου και να μην ασχοληθείς περισσότερο. Σε μερικές είναι καλό να φτάνεις στην άκρη του μυστηρίου ώστε να βλέπεις ότι υπάρχουν και χειρότερα και να εκτιμάς αυτά που έχεις. Σε άλλες μια ζωή πρέπει να ψάχνεσαι…


http://www.youtube.com/watch?v=__obh4w6tD8