Για πάντα

Μιας και έχω καιρό να γράψω κάτι σε αυτό το blog, και κυρίως επειδή έχω να γράψω μια έκθεση 3.000 λέξεων και δεν λέει να βγει, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα. Θα κοιτάξω για άλλη μια φορά μέσα στο μικροσκοπικό, προβληματισμένο μου μυαλό, για να βρω κάτι που με ενοχλεί, που το λατρεύω: την φράση 'για πάντα'.

Πολλά πράματα είναι για πάντα: ο χρόνος που περνάει, το παρελθόν, η περίεργη σχέση ανάμεσα στο χθες και το αύριο, τα συναισθήματα που έχει νιώσει η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, η χοληστερίνη και ο διαβήτης που θα πάθουμε όλοι στο μέλλον από τα σκουπίδια που τρώμε.

Πολλά πράματα θέλουμε να είναι για πάντα: η μακρόχρονες παιδικές φιλίες, ο πρώτος μας έρωτας, το ανατρίχιασμα που νιώθουμε όταν ακούμε το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά, κάτι που το αγαπάμε μέχρι θανάτου αλλά ξέρουμε πως μια μέρα θα το χάσουμε, εκείνη η φάση που είσαι μεθυσμένος αλλά δεν σου έρχεται ακόμα να ξεράσεις παντού.

Ίσως οι άνθρωποι, πιο συχνά από άλλα πράματα, θέλουν η ζωή να είναι για πάντα. Έχουμε προσπαθήσει αμέτρητους αιώνες να βρούμε τρόπους για να σταματήσουμε τον μισητό, αναπόφευκτο και αόριστο θάνατο: με ελιξίρια, με αλχημείες, με φάρμακα, με την φιλοσοφική λίθο.

Άρα, σκέφτομαι εγώ τώρα, ενώ προσπαθώ να αποφύγω την αναπόφευχτη και αόριστη έκθεση, ίσως να υπάρχει λόγος που ο έρωτας και η ευτυχία, δυστυχώς, δεν είναι για πάντα, ενώ τα χρέη μας στην τράπεζα και το κράτος, είναι. Ίσως τα αληθινά πράματα δεν μπορούν να είναι για πάντα, γιατί απλά...υπάρχουν. Επειδή ο χρόνος περνάει από πάνω τους και τα αλλάζει: από πρώτες γνωριμίες, σε έρωτες, σε αγάπη, στην ευτυχία, σε εκείνο το σπαστικό γέλιο που δεν λέει να σε αφήσει... Στην απογοήτευση, στην συνειδητοποίηση, στο μάθημα του παθήματος, και στην καινούργια αρχή για να έρθουν κι άλλα τέτοια πράματα που θέλουμε να τα έχουμε για πάντα.


Όπως συνήθως, προσπαθώ να μην το παρακάνω με τις βλακείες που γράφω σε αυτό το blog, οπότε θα κλείσω με αυτό που εγώ θα ήθελα να είναι για πάντα: οι αποχαιρετισμοί.

Κοιτούσα πριν λίγο μια έκθεση που έγραψα πέρυσι για την ταινία Περσέπολις. Προσωπικά, είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά ο λόγος που την αναφέρω εδώ είναι γιατί έχει πολλά να κάνει με αεροδρόμια και ξενιτιά, αλλά και με αυτά που νιώθουμε - που νιώθω - όταν βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους για τελευταία φορά πριν φύγω, και ξέρω πως δεν θα τους ξαναδώ από κοντά για 7 ή 8 μήνες. Έτσι, περνάω τον χρόνο μου σε ένα μέρος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, και κάθε μέρα καταλαβαίνω όλο και περισσότερο πόσο μεγάλη είναι (όντως) η απόσταση που μας χωρίζει.

Έτσι, θα κλείσω την διαρροή που άνοιξα στο μυαλό μου, με μια φράση που είπε η συγγραφέας του Περσέπολις, (σε μετάφραση) και που επίσης χαρακτηρίζει ακριβώς αυτό που εννοώ όταν λέω πως θέλω οι αποχαιρετισμοί μου να είναι για πάντα:

Μισώ τα αεροδρόμια. Το 'αντίο' είναι η χειρότερη λέξη για μένα. 'Αντίο' σημαίνει 'μπορεί να πεθάνουν και να μην τους ξαναδώ ποτέ'. Μου είναι δύσκολο να το πω σε οποιονδήποτε. Μου αρέσει η φράση 'για πάντα'. Για πάντα - θα είμαστε φίλοι για πάντα, θα σε δω για πάντα. 

-Άνι