Η θεωρία του καθρέπτη μου.

Έχω πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράματα να κάνω κάθε μέρα. Είμαι πολυάσχολη και δεν έχω ούτε ένα λεπτό για άσκοπες σκέψεις και χασομέρι.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο κάθομαι και αναρωτιέμαι αν όταν ονειρευόμαστε περνάμε σε κάποια άλλη διάσταση όπου ο εαυτός μας ζει μια παράλληλη πραγματικότητα, ή αν το χρώμα κίτρινο όπως το βλέπω εγώ είναι ακριβώς όπως το κίτρινο που βλέπουν όλοι οι άλλοι... και άλλα τέτοια φλέγοντα ερωτήματα.

Ίσως όταν κοιταζόμαστε στο καθρέπτη δε βλέπουμε απλά το είδωλο μας, αλλά στη πραγματικότητα κι εμείς είμαστε το είδωλο του ειδώλου μας.

(Κι αν η ζωή σας είναι όσο ενδιαφέρουσα και πολυάσχολη όσο η δικιά μου, ξέρετε και από που έρχομαι και πού πάω με αυτό το θέμα).

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι κάνει σήμερα το είδωλο μου. Ίσως να ξύπνησε σε καλή διάθεση σήμερα. Σα να φαίνεται πιο χαρούμενη. Πού να πηγαίνει άραγε. Κάπου καλύτερα απ΄ ότι εγώ;

Το πρόβλημα με εμένα όμως είναι πως όσο περισσότερο κοιτάω το είδωλο τόσο λιγότερο το αναγνωρίζω. Και έτσι μετά από λίγη ώρα δεν έχω καν ιδέα τι είμαι εγώ, πόσο μάλλον πόσο διαφέρει από μένα το είδωλο μου.

Πρέπει να είναι φυσιολογικό, σκέφτομαι. Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει όταν λες μια λέξη πάρα πολλές φορές και στο τέλος ακούγεται σα το πιο περίεργο πράμα στο κόσμο.

Καθρέπτης καθρέπτης καθρέπτσκαθρέπτησκαθρέπτησκαθρέπτης.

Έτσι σταματάω να κοιτάζω το πιο περίεργο πράμα στο κόσμο που με κοιτάει μέσα από το καθρέπτη μου και πάω στη δουλειά.

-Άνι