Εδώ είναι που οι θεοί παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων, σε ένα ταμπλό που είναι ταυτόχρονα μια απλή επιφάνεια παιχνιδιού και ολόκληρος ο κόσμος.Και η Μοίρα πάντα νικάει.
Η Μοίρα πάντα νικάει. Οι περισσότεροι από τους θεούς ρίχνουν ζάρια, αλλά η μοίρα παίζει σκάκι, και δεν ανακαλύπτεις έγκαιρα πως έπαιζε με δύο βασίλισσες από την αρχή.
Η Μοίρα νικάει. Τουλάχιστον, έτσι λένε. Ό,τι γίνεται, λένε, πρέπει να ήταν μοιραίο.
Οι Θεοί μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε μορφή, αλλά η μία άποψη του εαυτού τους που δεν αλλάζει είναι τα μάτια τους, που δείχνουν τη φύση τους. Τα μάτια της Μοίρας δεν είναι καν μάτια - μόνο δυο σκοτεινές τρύπες προς ένα άπειρο κατάστικτο με κάτι που ίσως να είναι αστέρια, ίσως πάλι να 'ναι άλλα πράματα.
Η μοίρα βλεφάρισε, χαμογέλασε στους συμπαίκτες της με τον αυτάρεσκο τρόπο που χαμογελάνε οι νικητές λίγο πριν γίνουν νικητές, και είπε:
«Κατηγορώ τον Αρχιερέα του Πράσινου Ράσου στη βιβλιοθήκη με το διπλό τσεκούρι».
Και νίκησε.
"Interesting Times" του Terry Pratchett
Υπάρχουν τόσα πολλά πράματα που μπορεί να πει κάποιος για τη μοίρα. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει την δικιά τους ιδέα για τη μοίρα. Μεγάλο θέμα. Έχει να κάνει με το μέλλον μας, το τέλος μας, τη προσπάθειά μας να καταλάβουμε έννοιες που δε μπορούμε να τις πολυκαταλάβουμε. Το πρόβλημα με τη μοίρα είναι πως άμα δε μας αρέσει ο τρόπος που εξελίσσει τη ζωή μας δεν έχουμε σε ποιόν να διαμαρτυρηθούμε.
Όταν διάβασα το παραπάνω απόσπασμα νόμιζα πως υπάρχει κάτι που ξέρω για τη μοίρα με σιγουριά, αλλά δυστυχώς δε ξέρω τίποτα. Πράμα που σημαίνει πως όπως και τόσα άλλα πράματα, είναι θέμα προσωπικής άποψης. Ή απλά κωλοφαρδίας.
-Άνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια