ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ #2

Η Άννα λοιπόν μου είπε να γράψω για ένα κόκκινο σκουφί... Στην αρχή ήθελα να φτιάξω μια σύντομη ιστορία με ζωγραφιές αλλά νά που δεν μου πετύχαινε τίποτα... λες και δεν ήθελε να βγει, η μια απαίσια ζωγραφιά μετά την άλλη με έπεισαν να σταματήσω τις προσπάθειες.

Έτσι αποφάσισα να γράψω μια σύντομη ιστορία.

Σε ένα σκουπιδαριό έξω από τον Βόλο, κυριαρχούν λίγα χρώματα: Το μαύρο και το γκρι. Και μια σταγόνα κόκκινο.
Για μήνες τώρα, γαντζωμένος σε ένα δέντρο, είναι ένας κόκκινος σκούφος. Κρέμονται κλωστές εδώ και κει. Καμία εξήγηση για το πώς έφτασε εκεί. Αλλά όπως το ημερολόγιο με τα αυτοκόλλητα δίπλα στην είσοδο, όπως τα ραγισμένα κρυστάλλινα ποτήρια κάτω από τον σπασμένο καναπέ, έτσι βρέθηκε και ο σκούφος εκεί πεταμένος, χωρίς χρησιμότητα.
Και σκέψεις περνάνε από το μυαλό όσων το βλέπουν... Πόσο άχρηστος είναι πλέον. Κρεμασμένος αιώνια στο δέντρο.
Ίσως να ανήκε σε κάποιον που τον έχασε στον δρόμο χωρίς να το ξέρει. Ίσως να το έλαβε σαν δώρο μια νεαρή γυναίκα από κάποιον, και αφού χώρισαν, να τον πέταξε εκνευρισμένη στα σκουπίδια. Ίσως να τον αγόρασε κάποιος και μετά να τον ξέχασε, να τον βρήκε μετά από χρόνια μαζί με μερικά παιχνίδια και ξεσκισμένα 'Η Γλώσσα Μου' από την τρίτη δημοτικού, και απλά να αποφάσισε πως είναι πλέον άχρηστος.
Ίσως απλά να βρίσκεται κρεμασμένος μήνες τώρα στο δέντρο, γιατί κανένας δεν θέλει να τον κατεβάσει. Γιατί δεκάδες άνθρωποι κάθε μέρα βλέπουν τον σκούφο και φαντάζονται πώς να βρέθηκε άραγε εκεί.  Γιατί είναι μια σταγόνα κόκκινο σε μια θάλασσα από μαύρο και γκρι. 

-Άνι