Death Fat: Το Λίπος του Θανάτου

H συζήτηση γύρω από θέματα βάρους δεν είναι κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Πέρασε ο καιρός που ζυγιζόμουν και ανησυχούσα πως είμαι περισσότερα κιλά απ' ότι πρέπει. Ο μόνος κανόνας που ακολουθώ είναι πως πρέπει πάντα να χωράω στα παντελόνια μου γιατί δεν έχω καμία όρεξη να ξοδεύω τα λεφτά μου σε περισσότερα ρούχα.

Χτες η αδερφή μου ανέφερε τον όρο Death Fat, και αφού το έψαξα λίγο και το συζητήσαμε, αποφάσισα πως έχω ένα-δύο πράματα να πω για το θέμα. Όπως σημειώνω πάντα, αυτές οι απόψεις είναι καθαρά δικές μου και δεν πιστεύω πως είναι 'σωστές'. Όλες οι διαφορετικές απόψεις είναι ευπρόσδεκτες.

Μιας και μου αρέσει να δίνω δικά μου ονόματα σε τέτοια πράματα (και να μην πετάω όρους ιν Ίνγκλις εδώ και εκεί) θα μεταφράσω το Death Fat ως Λίπος του Θανάτου.

Στο ίντερνετ το Λίπος του Θανάτου ξεκίνησε από μια μπλόγκερ που είναι 'μια πολυλογού, χοντρή γκόμενα που ασχολείται με θέματα για σωματική υγεία, κοινωνική δικαιωσύνη και κριτική της ποπ-κουλτούρας, συνήθως από φεμινιστική άποψη'. Αυτό λέει στη βιογραφία της. Για τους περισσότερους ανθρώπους, κούγεται σαν σενάριο για εφιάλτη.

Κυρίως επιχείρημα είναι πως αυτό το πράμα γνωστό ώς Πίνακας Σωματικής Μάζας (BMI = Body Mass Index) είναι λάθος. Σημαίνει πως ένας πίνακας όπου Χ = Βάρος και Ψ= Ύψος δεν μπορεί να κρίνει το αν κάποιος είναι υγειής, διότι δεν συμπεριλαμβάνονται άλλοι παράγοντες που καθορίζουν το βάρος μας, όπως πχ άν κάποιος έχει 10 τόνους μύς. Ή τεράστιο κώλο σαν της Κιμ.

Δε μιλάω για όλα τα επίπεδα παχυσαρκείας, διότι φυσικά υπάρχει ένα σημείο που το λίπος γίνεται όντως θανατηφόρο. Σύμφωνα με αυτό τον κανόνα όμως, ο δείκτης της σωματικής μάζας με βάζει εμένα 2 πόντους πριν το 'υπέρβαρος'. Άμα πάρω 4-5 κιλά θα είμαι επισήμως υπέρβαρη. 

Με λίγα λόγια, αυτό το κίνημα συμπεριλαμβάνει γυναίκες, αρκετά χοντρές, που γράφουν στο ίντερνετ και ανεβάζουν φωτογραφίες και ζούνε σαν να μην τις ενοχλεί το βάρος τους. (!)

Για τη πλειοψηφία των θεατών (για εμάς τους υπόλοιπους) είναι άβολο να βλέπουμε τέτοιες χοντρές να ποζάρουν και να χαμογελάνε, και να μη σιχαίνονται τον εαυτό τους.

Αλλά οι ξερακιανές, πετσί και κόκαλο / σκελετοί που ποζάρουν σαν μοντέλα για τα τελευταία 30 χρόνια σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι το ίδιο πράμα. Όχι πως δεν έχουν προβλήματα υγείας, αλλά ο μέσος όρος των αντρών 18-30 χρονών θα προτιμούσε (...) τέτοιες γυναίκες. Οπότε δεν υπάρχει ταμπού.

(Εδώ συνήθως έρχοναι πολλά άλλα θέματα αλλά επειδή έχουν να κάνουνε με φεμινισμό, θα τα αποφύγω)

Είναι λάθος όταν μικρά παιδιά καταντάνε να είναι θεόχοντρα επειδή οι γονείς τους τα ταΐζουν σκουπίδια 24 ώρες το 24ωρο. Όταν όμως πρόκειται για ενήλικες, νομίζω ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει όποιο σώμα θέλει. Το μέτρο είναι καλό, αλλά δυστυχώς δεν το κατέχουμε όλοι.

Θα ήθελα πολύ να πιστεύω πως δεν είναι σωστό να είναι τόσο χοντρές, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να είναι έτσι, γιατί είναι κρίμα, γιατί κάνει κακό στην ψυχολογία τους. Αλλά δεν είναι όλοι οι υπερβαροι άνθρωποι δυστυχισμένοι. Απλά δεν ενοχλούνται από το σώμα τους και δεν τους καίγεται καρφί αν ενοχλούνται οι άλλοι.


-Άνι



ΛΙΝΚΣΣΣΣ

Ορισμός Death Fat από το Urban Dictionary

Blog Two Whole Cakes της Lesley Kinzel

Φωτογραφίες στο Tumblr

Σωματική Μάζα, Πίνακας, Εξίσωση, Εξήγηση

Salvation Noodle

Τα φοιτητικά μου χρόνια σχεδόν πέρασαν τώρα, και ενώ έχω αιώνια ευγνωμοσύνη στην οικογένειά μου για την ευκαιρία που μου έδωσαν να σπουδάσω στο εξωτερικό, ξεχνάω πάντα να ευχαριστήσω ένα λιγότερο σημαντικό αλλά πολύ βασικό κομμάτι τις ζωής μου μέχρι σήμερα: τα νούντλς.

Πόσες ατελείωτες βραδιές με έχουν ξελασπώσει αυτά τα μικρά, σγουρά, αποξηραμένα θαύματα. Πάντα προσπαθώ να έχω μερικά σακουλάκια μέσα στο ντουλάπι μου. Το μαγείρεμα είναι 'δεύτερη φύση' πλέον: μέσα στο κατσαρολάκι, αδειάζω το σακουλάκι με τη γεύση από πάνω και το περιχύνω με βρασμένο νερό. Αγαπημένη συνταγή: Bachelors.

Για άλλους είναι τα μακαρόνια, για άλλους το ρύζι, για άλλους τα κατεψυγμένα φαγητά. Για μένα είναι τα salvation noodles. Λίγο για ευκολία, λίγο γιατί μου θυμίζουν τον παππού μου, αποκλείεται να λείπουν από το σπίτι μου. Νούντλ εδώ, νούντλ εκεί... Και ποιό θαυμάσιο γεύμα έχω μπροστά μου ενώ γράφω αυτό το άρθρο;


-Άνι

Διαφώτιση και Εγκεφαλικές Πορδές

Η έννοια της λέξης 'διαφώτιση' αλλάζει ανάλογα με τον αιώνα και να πω την αλήθεια δεν έχω πολύ καλή γνώση του θέματος. Για το 2013, διαφώτιση είναι η ικανότητα κάποιου να κλείνει όλες τις αρνητικές, δηλητηριώδεις σκέψεις, να απαρνείται το στρες, και να ζει χωρίς να ανησυχεί για χρήματα και επαγγελματική αποκατάσταση. Με όλα τα απαίσια πράματα που συμβαίνουν κάθε μέρα στον κόσμο, θέλει γερό μυαλό για να μην πνιγεί κάποιος στην απογοήτευση και την ρουτίνα.

Με διαλογισμό και διάφορα άλλα τέτοια πολύ ζεν πράματα, σβήνουμε το μυαλό μας και αφήνουμε το σώμα μας για λίγο. Το φως μετατρέπεται σε κύματα που πέφτουν απάνω μας και σε παρασέρνουν ένας θεός ξέρει πού. Με αρκετή εξάσκηση, μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή τη κατάσταση για ώρες. Αν είμαστε αρχάριοι, τρομάζουμε και 'ξυπνάμε'.

Και ενώ σκέφτομαι διάφορα τέτοια, και έχω δουλειά την επόμενη μέρα, και δε πολυξέρω τι μου γίνεται, και είμαι κουρασμένη αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ... αρχίζει να βρέχει. Δεν έχει βρέξει για αρκετές μέρες. Το παράθυρο είναι ορθάνοιχτο.

Και με κάποιο τρόπο που δεν έχω καταλάβει και δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ, περνάω λίγα λεπτά διαφωτισμού. Ή ποιό σωστά, παθαίνω μια ωραιότατη εγκεφαλική πορδή, και το μόνο πράμα που μετράει είναι αυτό το δροσερό καλοκαιρινό βράδυ και η μυρωδιά της βρεγμένης γης που απλώνεται σαν θαύμα μπροστά μου, ενώ εγώ συνέχεια την αγνοώ και ανησυχώ για χρήματα και επαγγελματική αποκατάσταση.

Το πώς έφτασα να κάνω βόλτες μέσα στην βροχή στις μία το πρωί είναι άλλο θέμα.

-Άνι

Hamburcakes

Προσπαθώ τελευταία να βρω πράματα να κάνω για να περάσει η μερα, και η [περίπου] αρτοποιεία είναι ένας καλός τρόπος να σκοτώνω λίγη ώρα, αν και δυστυχώς σκοτώνω και το πορτοφόλι μου λιγάκι.

Βλέπω αυτή τη κοπέλα στο Youtube που φτιάχνει όλων των ειδών απίθανα κέικ εμπνευσμένα από nerdy πράματα. Πρόσφατα έφτιαξε cupcakes που μοιάζουν με χάμπουργκερ:

Οπότε έκλεψα την ιδέα, τα έφτιαξα και τους έδωσα δικό μου όνομα. Η σύγκριση είναι τραγική, αλλά τουλάχιστον τρώγονται.

To μαρούλι

Τα χάμπουρκεϊκ

Οι μάγειρες

Αλλά την ώρα τη σκότωσα οπότε τον πέτυχα τον στόχο μου.

-Άνι

Τα θετικά του πεσιμισμού

Ίσως δεν το έχω δει σωστά το πράμα, αλλά ώρες ώρες σκέφτομαι πως όλη η θετική μου διάθεση δεν αρκεί για να αποφύγω την απογοήτευση. Δεν έχω απογοητευτεί πρόσφατα, ευτυχώς. Αλλά έχω συχνά βάλει τον εαυτό μου, όπως και όλοι μας άλλωστε, σε θέση που μπορώ να απογοητευτώ και να πληγωθώ πολύ εύκολα.

Δε θα αναφέρω συγκεκριμένα πράματα γιατί όλοι ξέρουμε τι εννοώ. Αν υπάρχει όμως ένας παγκόσμιος κανόνας με τον οποίο μπορούμε να μην απογοητευτούμε ή να μη πληγωθούμε τόσο πολύ όταν κάτι στην ζωή μας πάει τελείως στραβά, θα ήθελα να το ξέρω.

Μέχρι τώρα είμαι σίγουρη πως το κλειδί είναι 'πεσιμισμός με μέτρο'. Ελάχιστος, βέβαια, αλλά που και πού με βοηθάει να σκέφτομαι πως αυτή η κατάσταση δεν είναι τέλεια, αυτή η φάση της ζωής μου δεν θα κρατήσει για πάντα.

Μάλλον είναι κάτι άλλο και όχι 'πεσιμισμός' απαραίτητα, αλλά ίσως αυτά τα άτομα που όλη την ημέρα γκρινιάζουν, που τα βλέπουν όλα μαύρα και το ποτήρι μισοάδειο, κάτι ξέρουν. Δημιουργούν τέτοια απόσταση ανάμεσα από αυτά που ονειρεύονται και τη σκληρή πραγματικότητα που δεν ξαφνιάζονται όταν όλα πάνε στράφι.

Οπότε σκέφτηκα πως αυτό είναι ένα καλό μέτρο. Όταν αρχίζω και ενθουσιάζομαι για κάτι τέλειο που είναι τόσο τέλειο που ούτε ήξερα πως μπορεί να συμβεί σε μένα, να ξέρω πως η ισορροπία του κόσμου είναι περίεργη και συνήθως όταν καταφέρνεις να δεις στον ορίζοντα κάτι που ονειρευόσουν να αποκτήσεις και έχεις πάρει φόρα και τρέχεις να το φτάσεις, μπορεί κάποιος να βάλει το ποδάρι του μπροστά σου, μπορεί να περδικλωθείς, και μπορεί να φας τα μούτρα σου.

-Άνι

Τέτοιες στιγμές

BBC Television Center, Ιούλιος 2013

Πριν κάνα δυο μέρες βρέθηκα απέναντι από το πρώην Κέντρο της Τηλεόρασης του BBC στο Λονδίνο (μετά από περίπου 53 χρόνια το BBC μεταφέρθηκε στο κέντρο του Λονδίνου). 

Αυτό το μέρος είναι ιστορικό για το BBC, και πριν 2 χρόνια περίπου πέρασα εκεί μια τέλεια εβδομάδα δουλεύοντας στα σκηνικά μιας ταινίας για τους Monty Python. Άλλο που δεν ήθελα εκείνη την εποχή. Πρωτοετής, με αειθαλές κόλλημα στους Python.

Έχω να το λέω πως δούλεψα στο BBC, και παρόλο που στην ουσία δεν έκανα και τίποτα το ιδιαίτερο, είναι μία από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω από το Λονδίνο. Ίσως αν βρω μερικές φωτογραφίες να καταφέρω να μεταδώσω κάπως το πόσο μου άρεσε η όλη εμπειρία.

Κυρίως είσοδος. Εκεί περιμένουμε να μας δώσουν τα πάσα. 

Μέσα στο BBC... Και δεν χρειάζεται να πώ τίποτα περισσότερο

Αυτή η μάσκα.

Το πλατό που μετά από 5 μέρες έγινε ένα γραφείο στο Λονδίνο 40 χρόνια πριν.

Όπως είπα η ταινία ήταν για τους Monty Python, οπότε όλα τα προπ που έπρεπε να καθαρίσουμε και να στήσουμε στο πλατό ήταν από το 1970.

Καμια δεκαριά ΤΕΡΑΣΤΙΑ δοριφορικά πιάτα, θέα από τις τουαλέτες (;)

Είδα τη ταινία μετά από λίγο καιρό στο BBC4 (αν θυμάμαι καλά) και ήταν απίθανο να βλέπω στο πλάνο τον τοίχο που έβαψα και τις λάμπες που γυάλισα. Όχι μόνο πέρασα μια βδομάδα γεμάτη νέες εμπειρίες, αλλά επίσης δούλεψα σε μια ταινία για τους αγαπημένους μου κωμικούς όλων των εποχών, και μέσα από αυτή τη δουλειά ήρθαν και άλλες ευκαιρίες να δω πολλά απίστευτα πράματα.

Ενώ στέκομαι έξω από το (παρατημένο πλέον) BBC, δύο χρόνια αργότερα, καθώς πηγαίνω να γνωρίσω σκηνοθέτες και ηθοποιούς σε μια προβολή ταινιών, καταφέρνω να ξεχάσω τις έγνοιες, τη μοναξιά, και το πόσο απρόβλεπτο είναι το μέλλον μου. Έστω για λίγο, είμαι σίγουρη πως μπορώ να καταφέρω ό,τι πιο τρελό ονειρεύτηκα ποτέ.

-Άνι

2ες ευκαιρίες….

Όταν έρχεται η ώρα που χάνεται ξαφνικά από τη ζωή μας. Ένα πρόσωπο που ήταν κοντά μας , ήταν κομμάτι της ζωής μας και έτσι άξαφνα εξαφανίζεται…

Το πρώτο συναίσθημα που τρυπάει τη καρδιά μας, είναι ο θυμός.

Όταν βασίζεσαι σε κάποιον για λίγα ή πολλά, όταν στηρίζεις κάποιον στα μεγάλα και στα χαζά, ζητάς και θέλεις. Δεν είναι το περίεργο αυτό. Το περίεργο έγκειται αλλού..πού όμως;

Στην αρχή είναι τα νεύρα. Μετά είναι η λύπη και το «λείπει».

Μου λείπει που δεν πάμε για καφέ. Μου λείπουν τα ατελείωτα απογευματινά τηλεφωνήματα που συζητούσαμε από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο πράγμα, μου λείπουν τα Σάββατα και οι συναυλίες…

Στη συνέχεια περνά και αυτή η φάση που περιμένεις… έτσι αρχίζεις καινούριες παραδόσεις και βρίσκεις καινούρια λημέρια, και τηλεφωνείς σε καινούρια πρόσωπα…

Δειλά δειλά  «ξεμυτίζεις» και κάνεις like σε μια καινούρια σελίδα στη ζωή σου…

Όταν λοιπόν έχουν περάσει τα άσχημα και έχεις ξεχαστεί- όχι ξεχάσει-  έχεις πλέον νέα καθημερινότητα, τη δική σου καθημερινότητα, τη ζεις και σου αρέσει∙  χτυπά το κουδούνι, ανοίγεις και συνειδητοποιείς ότι στο κατώφλι της πόρτας σου στέκει η παλιά σου ζωή. Ταράζεσαι και σκέφτεσαι αυτόματα, μηχανικά δυο πράγματα: κλείνω την πόρτα μια και καλή ή κάνω ένα καφέ και ακούω.

Ξέρουμε όλοι οι κατεργάρηδες ότι το πρώτο ενώ όλοι μας το θέλουμε κανείς δεν το κάνει γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ζώον περίεργον και η περιέργεια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα ικανοποιείται…

...και μετά ξύπνησα.

Τα Χριστούγεννα του 2012 γύρισα στο σπίτι μου και πέρασα τις διακοπές με την οικογένειά μου. Παρόλο που η διαφορά της ώρας είναι πολύ μικρή από την Αγγλία στην Ελλάδα (2 ώρες), όποτε γυρνάω σπίτι παθαίνω jet lag και κοιμάμαι σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Μια από τις πρώτες μέρες του 2013 έτυχε να ξυπνήσω νωρίς νωρίς το πρωί, οπότε μέχρι τις 2 το μεσημέρι ήμουν ήδη πτώμα. Αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο και ξάπλωσα στον καναπέ.

Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι πόσο εκνευριστικό είναι που είμαι πάντα τόσο κουρασμένη.  Αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάποιος άρχισε να παίζει μουσική στο σαλόνι. Ανοίγω τα μάτια και κοιτάω γύρω μου. Ένας προτζέκτορας είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας και προβάλλει ένα Χριστουγεννιάτικο βίντεο στον τοίχο απέναντί μου. Σηκώνομαι γιατί σκέφτομαι "τι στο καλό κάνει αυτό το χριστουγεννιάτικο τραγούδι της Lana Del Rey στον τοίχο του σπιτιού μου και δεν με αφήνει να κοιμηθώ", και πάω να σβήσω τον προτζέκτορα. Δε βρίσκω κουμπί, οπότε πάω να τραβήξω την μπρίζα. Κοιτάω κάτω, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Το πολύμπριζο είναι για αγγλικές μπρίζες.

Και τότε κατάλαβα πως ονειρεύομαι. Και το όνειρό μου είναι διαυγές. Όπως γίνεται λοιπόν όταν κάποιος έχει για πρώτη φορά στην ζωή του συνειδητό όνειρο, ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που ούτε μου περνάει από το μυαλό να εκμεταλλευτώ τις απέραντες δυνατότητες που μου προσφέρονται.

Όχι. Αντί γι αυτό πάω πίσω στον καναπέ, ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια μου, τα ξανανοίγω, και είναι βράδυ.

-Άνι

Summer in the Shade vol 1

Όταν η Μ. επισκέπτεται τις γνωστές αλυσίδες καταστημάτων κατηφορίζοντας την Ερμού, ένα μόνο  πράγμα θα την ακούσεις να λέει σε κάθε κατάστημα που μπαίνει: "Πωωω πολύ χρώμα ρε φίλε!" Η Μ. ανήκει στην μειονότητα των goth και το στυλ της για τους περισσότερους είναι εκκεντρικό. Όμως,σήμερα καλά νέα έρχονται για όλους εσας τους "φίλους" της Μ. , το goth για αυτό το χρόνο είναι must και η "βούλα" δίνεται από μεγάλους οίκους μόδας του Παρισιού,της Ν.Υόρκης και όχι μόνο... Οπότε no worries Μ. , τώρα όταν μπαίνεις σε ενα κατάστημα γνωστής αλυσίδας το μόνο χρώμα που θα φιγουράρει, θα 'ναι το αγαπημένο σου μαύρο! Για του λόγου το αληθές, και για να πάρετε κάποιες ιδέες, συγκεντρώσαμε κάποια από τα δικά μας αγαπημένα:

 

Saint Laurent

Ann Demeulemeester

Ralph Lauren

Saint Laurent